W natłoku i wielkiej ilości stron WWW ze zdjęciami, „artystóf”, którzy chełpią się tym, że mają opanowana obróbkę na 100%, moje zdjęcia w przeciwieństwie nie są technicznie zachwycające, przynajmniej te, co oglądacie, ale z każdym zdjęciem się uczę. Kto powiedział, że wszystko wie ten jest zadufany w sobie? Ja wiem, że nic nie wiem, jak powiedział Sokrates, bądź wiem jeszcze, za mało i to świadczy o skromności. Najważniejsze są pomysły a tych jak sądzę mi nie brakuje. Jestem pasjonatem i ‘wariatem’ fotograficznym a to jest najważniejsze, bo to napędza dobre pomysły i usuwa ograniczenia.

Duża część tych zdjęć to skany zdjęć, nawet nie negatywów i tym samym jakość techniczna tych zdjęć pozostawia wiele do życzenia. Zdjęcia, a przynajmniej wiele z nich powstawały w okresie, gdy nie było mowy o obróbce komputerowej w Photoshopie. Poprawki były możliwe tylko w ciemni np. retusz plamek i na tym polegał kunszt sztuki fotograficznej i techniki jak posiadał fotografik.

Paradoksalnie jednak, jest perfekcjonistą. Gdy czeka na właściwe ujęcie
potrafi krzyczeć na modelki, Przez co one wychodzą czasem odarte z osobowości, ale wynik jest oszałamiający. To właśnie TO spojrzenie jest według niego najważniejsze. To w TYM spojrzeniu upatruje lustro duszy modela. To TA poza jest TĄ, którą miał w zamyśle. Gdy coś nie wychodzi, nie układa się, odwołuje ujecie, czasem bywa, że i całą sesję.

Przygodę z fotografią zaczął w liceum pod okiem profesora Dionizego
Łozińskiego. Była to czarno-biała fotografia. Podczas pierwszych wizyt w ciemni
poznał tajniki fotografii. Jest samoukiem stylizacji i wizażu. Jednakże szlifu
sztuce makijażu nadal Sergiusz Osmański ówczesny wizażysta Margaret Astor, aktualnie pracujący dla Christian Dior Polska, oraz dla Sephory. To Osmański pokazał Sebastianowi, „jak się pędzel trzyma”. Skutecznie, jak widać w pracach.

W 1997 roku odbyła się pierwsza wystawa w Galerii Salon w Łodzi przy ul. Piotrkowskiej 137. Tytuł wystawy brzmiał Kobiety – dla nich żyją mężczyźni. W czasie tej wystawy Sebastian dał się poznać po raz pierwszy jako czarodziej piękna czyniąc ze zwykłych dziewczyn piękne królowe obiektywu. Po tej wystawie ‘terminował’ u jednej z najlepszych polskich artystek fotografii fotografik Lidii Popiel, której cenne uwagi pozwoliły ukształtować i ukierunkować drogę młodego talentu.

Kolejną wystawę Sebastian Szymalak otworzył w 1998 roku w Nauczycielskim
Kolegium Języków Obcych w Sieradzu. Była to dokumentacja dwumiesięcznego stypendium w Wielkiej Brytanii w St. Andrews University. Zdjęcia przedstawiają miasto studenckie St.Andrews, Edynburg, Glasgow, Londyn i Highland Highs and Lochs.

Następnie mamy rok 2000. W grudniu tego roku miała miejsce w sieradzkiej Galerii Teatr wystawa pod tytułem Męska nagość. Motywem przewodnim tej wystawy była celebracja piękna, harmonii i kształtów męskiego ciała. Jednakże pozytywny oddźwięk, jaki miała w rodzinnym mieście autora dowiódł o pomyślności ukazania trudnego tematu, jakim jest akt męski w sztuce fotografii – temat ten przez wielu uznawany za bulwersujący czy szokujący.

Rok 2001 przyniósł wystawę pod tytułem. „Duo, Duel, Bi-, Be” w Łodzi. Prace na tej wystawie były przedstawione w trudnej technice crossprocessingu, czyli wywoływania diapozytywu w regularnej technice dla zwykłych filmów fotograficznych. Dzięki temu procesowi artysta otrzymał psychodeliczną kolorystykę lat 70-tych dla swoich onirycznych wizji: ciała ludzkie traktowane są jak bryły.

Rzeźby zrobione z ludzi. Każde zdjęcie, choć z jednej serii przedstawia inny temat. Duo to dwa z włoskiego – relacje najczęściej damsko –męskie, ale nie tylko, emocje i uczucia, jakie najczęściej nimi kierują. Duel to pojedynek z angielskiego, a wiec dwa ciała zmagające się ze sobą. Następny podtemat tej wystawy to bi –. To z łaciny oznacza dwa, lecz w ujęciu autora to bi jako biseksualny. A biseksualność jest wyborem wolnym, nienarzucającym ludziom żadnych ram przy doborze partnera. Bi jest dobre, bi to też dla autora dwa razy homoseksualny. To też jest wyraz akceptacji dla związków homoseksualnych, głośny krzyk przeciwko wszechobecnej homofobii. To zdjęcia ukazujące brak ograniczeń umysłu. Be z angielskiego – bądź – bądź człowiekiem. „Bądź dobry, bądź zły, ale bądź”.